All good things come to an end. Na zijn traineeship bleef Guido nog 2,5 jaar in dienst bij Young Colfield. Na 4,5 jaar plezier, enthousiasme, leren en werken verlaat Guido Young Colfield om op sabbatical te gaan voor onbepaalde tijd. Hoe kijkt hij terug zijn tijd bij Young Colfield? Wat heeft hij allemaal geleerd? En wat nu?! Je leest het allemaal in dit interview.
April 2017, ik weet het nog precies, ik (Els) en Anneloes gaven de training ‘Eerste indrukken’ voor studenten op open inschrijving bij ons op kantoor. Jij zat als deelnemer in de zaal. Daar begon het allemaal! Hoe kijk jij daar op terug?
Ik zat toen best in een lastige fase: ik wist niet wat ik wilde. Ik had bedacht dat ik maar een traineeship bij een bank moest gaan doen. Ik was bij alle drie de grote banken in de laatste sollicitatieronde afgevallen. Ik was echt overal aan het kijken en bezocht zo’n 2 inhousedagen per week. Ik weet nog dat ik aankwam met de metro bij station Bullewijk en een vriend belde: “Ik ga weer naar huis, ik hier echt geen zin in. Ik ken dat hele Young Colfield niet en al die inhousedagen zijn het zelfde.” Hij haalde me toen over om wel te gaan. En toen kwam ik hier en was het totaal anders dan alle andere inhousedagen die ik had bezocht. Ik weet nog dat ik toen ik hier wegliep meteen die vriend weer belde: “Thanks dat je hebt overtuigd om wel te gaan, ik ga 100% solliciteren”.
Wat was er zo anders?
Ik voelde me meteen welkom, de sfeer was heel open en relaxed. Op al die andere plekken had ik het gevoel dat ik indruk moest maken, in pak moest lopen, moest voldoen aan een plaatje, moest zorgen dat ik sowieso de recruiter sprak en dat die me leuk vond... Hier ging het echt over mij, wie ik was. Zo heb ik het sollicitatie traject ook ervaren. Het was al het 5e bedrijf waar ik solliciteerde maar het was het eerste gesprek dat echt ging over mij: wie ik was, wat ik wilde. En dat vond ik heel bijzonder en fijn. Bij die andere sollicitaties was ik niet congruent, want ik meende het ook helemaal niet daar, het was ingestudeerd, ik wilde ‘het goede antwoord’ geven. Bij Young Colfield kon ik volledig congruent zijn. Kon ik eerlijk zeggen: “ik weet niet wat ik wil maar ik wil wel ontdekken. Ik ben slim en leergierig, maar ik weet het gewoon niet precies.” En die oprechtheid werd ook nog gewaardeerd.
En zo startte je in augustus 2017 met het Talent Program. Wat is je daar vooral van bijgebleven?
Wel meerdere dingen. Mijn eerste opdracht was vrij pittig: ik zat in mijn eentje bij gemeente Sittard. Zowel het werk als de mensen waren totaal geen match met mij. Ik sliep daar 4 nachten per week in een b&b en was daar voor het eerst in mijn leven echt veel alleen. Ik was dan om 18:00 klaar met werken en dan ging ik alleen maar doen waar ik zelf zin in had. Dat heeft me wel laten ontdekken hoe lekker en bevrijdend ik het vind om af en toe helemaal alleen te zijn.
Wat er wel echt uitspringt is wel het persoonlijke ontwikkelprogramma. Ik heb zo’n enorme zelfbewustzijnsgroei doorgemaakt in die twee jaar. Ik ben veel meer mezelf geworden.
In mijn studententijd was ik altijd de baas, altijd de leider. En dat probeerde ik wel goed vorm te geven en deed ik op een manier waar mensen wel lekker op gingen, maar eigenlijk paste het helemaal niet bij mij. Bij YC ontdekte ik dat ik een sterk empathisch vermogen heb, goed kan luisteren, sensitief ben. Mijn natuurlijke leiderschapsstijl is veel meer luisterend, in verbinding met mijn omgeving, gezamenlijk stappen maken. In plaats van dat ik in mijn eentje bepaal wat goed was voor iedereen. Daarin heb ik echt enorme persoonlijke groei doorgemaakt: ik werd veel meer ik.
Mooi om zo te horen zeg. Waren er ook mindere momenten?
Precies 1 jaar nadat ik bij YC begon kreeg ik een burn-out. Dat was super taai. Ik ging het Talent Program doen met de gedachte “ik ga er alles uithalen!” en dan zit je in één klap thuis niks te doen. Het was een enorme les in omgaan met FOMO: 4 maanden lang moest ik alles afzeggen. Als ik nu terugkijk kan ik niet kiezen waar ik meer van leerde: mijn traineeship of mijn burn-out. De burn-out was echt niet leuk maar in die tijd heb ik zoveel geleerd. Het meest waardevolle is dat ik echt heb leren kiezen voor mezelf. Voor mijn burn-out deed ik gewoon van alles op de automatische piloot zonder er over na te denken. Tijdens mijn burn-out ontdekte dat ik eigenlijk helemaal niet meer wist wat ik zélf belangrijk vond en waar ik zélf blij van werd. Daardoor kan ik nu veel beter bij mezelf inchecken als ik ergens ben waar veel prikkels zijn: wil ik hier wel zijn? En als het antwoord nee is, gewoon durven zeggen: ik ga weg. Enorm bevrijdend.
Door mijn herstel ben ik veel meer geworden wie ik eigenlijk bedoeld ben te zijn.
En wie is dat dan?
Ik heb echt herontdekt dat ik enorm van in de natuur zijn en fysieke uitdaging houd. Dat is echt mijn ding. Dus ik vond mijn plezier in sporten terug. Ik werd fysiek en mentaal veel weerbaarder en sterker.
Dat was ik tijdens mijn studententijd volledig kwijtgeraakt: ik heb mezelf in die tijd fysiek en mentaal verslonsd. Ik was letterlijk 16 kilo zwaarder dan nu. Ik denk dat daar die burn-out daar al zat te broeien. En omdat ik bij YC veel meer mezelf mocht zijn en accepteren kwam het naar boven. Dus ik vind YC ook niet de veroorzaker van mijn burn-out. Ik geloof daar sowieso niet in: dat je werkgever je burn-out veroorzaakt. Dat is toch iets dat in jezelf zit.
Ik vind mezelf eigenlijk ook leuker geworden dankzij mijn tijd bij YC. Een schild, een masker, is afgevallen. Ik ben veel meer mezelf geworden - en iedereen die meer zichzelf is, wordt leuker.
Het is puurder en rauwer. Misschien is dat soms moeilijker voor sommige mensen, maar het is wel wie ik ben. Ik ben geen guru in hoe je goed jezelf moet zijn, maar ik sta er al een stuk dichter bij dan toen ik hier begon.
Na je traineeship besloot je langer te blijven. Hoe ging dat?
Ik was gewoon nog niet klaar bij YC. Wat me achteraf vooral aantrok in het traineeship was YC zelf, niet de opdrachten. Crowd consulting en YX pasten ook gewoon goed bij me en ik kon goed samenwerken met Piter Jan en Réal. Dat stroomde gewoon.
Ik ben in die volgende jaren werk gerelateerd een stuk volwassener geworden. Zelf besluiten nemen, zelf doen, verantwoordelijkheid nemen.
Wat is de grootste opbrengst die je meeneemt van je tijd bij YC?
Dat je al je kleur mag meenemen en mag laten zien.
Echt een grote dosis vertrouwen in dat je mag zijn wie je bent.
Ik heb hier ontdekt dat ik enerzijds best een masculiene stijl heb. Vrij direct, met een grote dosis energie en enthousiasme erbij. Anderzijds heb ik ook een meer zachte, sensitieve kant. Ik heb ontdekt dat die twee kanten van mezelf samen kunnen gaan, dat beide er mogen zijn. Zowel masculiene: uitgesproken, direct, de confrontatie aangaan, het oneens zijn... als meer de zachte kant: sensitief, betrokken en in verbinding zijn met mijn omgeving.
En wat heb jij aan YC toegevoegd?
Een grote gezonde dosis plezier! Spelletjes spelen, energizers, tafeltennissen tussen het werken door. Het niet werkgerelateerde plezier.
Tijdens corona tijd bracht ik op mijn skateboard taartjes langs bij mensen op hun verjaardag. Dat soort dingen.
Maar ook: menselijkheid inbrengen in het werk. Open delen wat er speelt. Betrokken zijn bij de mensen om me heen, hoe het met ze gaat, ook op emotioneel vlak, of ze lekker in hun vel zitten. En in al het werk dat ik doe een een mate van enthousiasme en energie inbrengen. Daar lekker op varen. En er op te vertrouwen dat het dan wel goed komt.
Wat ga je missen?
Wat ik wel echt heel erg ga missen is de manier waarop wij menselijk en persoonlijk contact hebben met elkaar onderling. We zijn een bedrijf, we hebben een bedrijf te runnen. Tegelijkertijd zijn we allemaal mensen met gevoelens die dingen meemaken. Daar is zoveel ruimte en aandacht voor.
Die ruimte voor de mens, dat ga ik wel missen. En gewoon die jonge, onbevangen energie met elkaar. Het plezier, ook op werkvlak. Je hoeft niet 25 jaar ergens te werken en er alles van af te weten. Gewoon doen en proberen.
Ik ben echt blij dat ik hier 4,5 jaar geleden, toen ik de metro al bijna terug in liep, toch binnen ben gelopen voor die training eerste indrukken. Daar ben ik echt dankbaar daarvoor. Geen idee waar ik anders terecht was gekomen. Voor mij heeft YC echt gevoeld als de plek die ik nodig had: waar ik mezelf mocht zijn, mijn verhaal kon vertellen.
Dat mensen me leuk vinden om wie ik ben, niet om hoe ik doe of wat ik kan. Dat heeft me echt goed gedaan.
Dat was niet de meest makkelijke route, maar heeft me echt goed gedaan. Ik kijk met veel plezier en sprankeling terug.
Heb je tot slot nog een wijze les voor de lezer?
Durf te zijn wie je bent. Laat dat toe in al zijn glorie. Ga dingen aan vanuit vertrouwen en durf daarin fouten te maken. Ik ga niet prediken dat je bij YC een once in a lifetime oppurtunity hebt. Er zijn genoeg andere mooie kansen. En dit zijn meer levenslessen die horen bij volwassen worden. Maar ik vind wel dat YC er in helpt om snel volwassen te maken op het gebied van zelfbewustzijn. Als ik dit vergelijk met mijn Zuidas en medische vrienden, heb ik zoveel meer geleerd op dat vlak afgelopen jaren.
En nu?
Ik ga op sabbatical voor onbepaalde tijd, ik noem het zelf voor 'actieve bezinning'. Actief omdat het eerste deel van mijn reis bestaat uit de Camino wandelen, een flink stuk naar het eindpunt Santiago de Compostella. En 'bezinning' omdat ik dat in mijn eentje in rust, tijdloos, in de natuur ga doen.
Wat daarna komt dat weet ik nog niet. Maar ik vertrouw er op dat er dingen op me af gaan komen waar ik wat mee wil, ik ga gewoon lekker de flow volgen. Echt vanuit mijn passie om een zowel fysiek als mentaal gezond leven te leiden. Dus dat zal sowieso in het teken staan van natuur, actief zijn, reflectie, gezond zijn en adrenaline. Ik wil even weg gaan uit de maatschappelijke norm, het keurslijf van 4-5 dagen in de week werken overdag en dan ’s avonds sporten of wat voor jezelf doen. Ik voel zo’n sterke drang om uit dat stramien te stappen. Ik denk niet perse dat dit mijn leven gaat veranderen maar ik denk wel dat het de ruimte gaat geven om naar boven te laten komen wat ik wil doen, wat ik te doen heb.
Ik kom niet terug als een ander mens verwacht ik. Hooguit als meer mezelf, weer wat schillen afgepeld.
Dankjewel Guido, we gaan je missen en blijven graag op de hoogte van je avonturen!